Dziewczyna ze Slytherinu - 43.

43.

   – To z mojego powodu rzuciła zaklęcie – wyjaśniła szybko. – Nie chciałam rzucać się w oczy z prezentem, a pokój wspólny był praktycznie pełny, więc poprosiłam ją o pomoc.

   Severus wyprostował się i przymknął oczy, zapewne rozmyślając nad tym, co powinien zrobić w takiej sytuacji. Cassandra zerknęła na niego z góry na dół, po czym z niemałym wysiłkiem oderwała się od studiowania jego szczupłej i lekko umięśnionej sylwetki, przenosząc swój wzrok z powrotem na jego zamknięte powieki.

   – To był taki wyjątek, naprawdę. Anwey nie bawi się czarną magią, lubi o niej czytać, a to tylko dlatego, że chce się kształcić na posadę aurora.

   Snape rozchylił powieki i spojrzał na nią delikatniej niż przedtem.

   – Proszę, niech pan nie robi jej o to problemów – poprosiła.

   Nie odpowiedział nic, jedynie po raz kolejny pochylił się, skierował dłoń w stronę jej lewego boku, a następnie wpatrując się w jej zdezorientowany wyraz twarzy, wyciągnął różdżkę z kieszeni spodni.

   – Czemu moją? – spytała.

   – A czemu nie? – odparł wyprostowawszy się. Uniósł brwi w bardzo charakterystyczny sposób.

   – Mógł pan po prostu powiedzieć, podałabym panu – rzekła, nerwowo wygładzając kciukiem wszystkie paznokcie u prawej dłoni.

   – Mogłem... Ale nie chciałem – odpowiedział, patrząc na nią wzrokiem, od którego przyspieszało bicie jej serca.

   Stuknął różdżką w powierzchnię książki, zdejmując zaklęcie maskujące (ku niezadowoleniu Cassandry sposobem niewerbalnym), a następnie odpakował prezent.

   – Czarna magia i jej tajemnice. Chciałem ją kupić – mruknął, kartkując strony opasłej księgi.

   – Czy to znaczy, że trafiłam z prezentem? – spytała, posyłając mu szczery uśmiech.

   W odpowiedzi skinął głową. Po chwili odłożył książkę na stół, a jego twarz przybrała wyraz konsternacji.

   – Jonkins... – zaczął, a Cassandra z jego tonu wywnioskowała, że z jakiegoś powodu coś ciąży mu na sercu.

   – Tak? – spytała niepewnie.

   – Z jakiego powodu kupiłaś mi prezent? – spytał, przygnębiając ją.

   – Czyżby pan nie wiedział? Nic się nie zmieniło – odparła.

   Severus przejechał kilkoma palcami po swoim czole, zupełnie jakby niespiesznie starał się coś z niego zetrzeć.

   – Myślałam, że jest to jasne – mruknęła cicho.

   – Nie jest, Jonkins. Już ci wyjaśniałem, że tego nie zrozumiem... Powinnaś zwrócić uwagę na rówieśników, wiesz?

   – Czy pan naprawdę sądzi, że to jest takie proste? Mógłby pan być z kobietą w swoim wieku?

   Severus usiadł na krawędzi stolika na kawę, zastanawiając się chwilę.

   – Nie – odpowiedział.

   – No własnie, to jest taka sama zasada! – Załamała ręce, nie dowierzając.

   Snape złapał się gwałtownie za bark, zacisnął bardzo mocno szczęki, a następnie spróbował wstać, jednak mięśnie odmówiły mu posłuszeństwa. Mistrz eliksirów upadł boleśnie na kolana, opierając swoje plecy na stoliku do kawy. Cassandra zerwała się i w ciągu ułamka sekundy znalazła się tuż obok niego. Złapał ją za rękę i ścisnął, niemal całkowicie odcinając dopływ krwi do palców.

   – Co się stało? – spytała wystraszona i zmartwiona.

   – Cruciatus – odparł i zacisnął szczęki, zgrzytając od czasu do czasu zębami.

   – Musi być coś na to cholerstwo – stwierdziła, wpatrując się w jego twarz wykrzywioną z bólu.

   Severus uwolnił się od bólu dopiero po zdającej się ciągnąć w nieskończoność chwili, rozluźnił uścisk na dłoni uczennicy, a następnie wyprostował nogi, oddychając ciężko.

   – Nie ma – odpowiedział ochrypłym głosem. – Wielu próbowało, nikomu się nie udało niczego wynaleźć.

   – Ale na wszystko jest sposób. Zawsze jest yin i yang.

   – Widzisz, Jonkins. To jest twój odwieczny problem. Zawsze widzisz świat na czarno-biało. A w życiu jest wiele kolorów i każda osoba reprezentuje inny, wiesz?

   Cassandra milczała, słuchając jego słów. Puścił jej dłoń, pozostawiając uczucie pustki.

   – W moim życiu nie ma miejsca na kogoś takiego jak ty – powiedział, a widząc przerażająco smutny wyraz jej oczu, typowy dla człowieka o złamanym sercu, dodał: – I wcale nie mam na myśli, że chodzi o ciebie. Mówię zupełnie ogólnie. Choćbyś nie wiem kim była, to i tak nie ma przyszłości.

   – Naprawdę pan tak myśli, czy po prostu stara się pan...

   – Nie, Jonkins. Naprawdę tak myślę – odpowiedział, patrząc jej w oczy.

   – Kiedy ja nie mogę ot tak się tego wyzbyć – stwierdziła, czując zbierające się w oczach łzy. – Nie po tylu latach.

   – Postaraj się. Zrób to dla siebie, proszę – jego ton głosu wyrażał równie wiele emocji, co jej reakcja. W tamtym momencie Severus ukazał swoje prawdziwe oblicze człowieka skrywającego swą wrażliwość pod maską obojętności. – Wyjdź – rozkazał, ostrzejszym tonem.

   Cassandra podniosła się z klęczek i opuściła jego komnaty, czując jak ostatnie chęci do życia ulatniają się, zdałoby się – na zawsze.

   Przez kilka następnych dni młoda kobieta przeżywała silne załamanie. Mniej jadła, ponieważ każde jedzenie oraz każdy napój zdawał się pozbawiony smaku. Źle sypiała, co objawiało się nie tylko jej podkrążonymi i umęczonymi oczami, ale także brakiem skupienia na lekcjach, nawet na tych, na które uczęszczała z największą ochotą. Nie uszło to uwadze nauczycielom, zaniepokojonym stanem zawsze przygotowanej i starającej się uczennicy. Większość z nich jednak nie trudziła się na nic więcej, poza zapytaniem o przyczynę jej złego samopoczucia, które najczęściej kończyło stwierdzenie Cassandry typu: "Nic się nie stało".

   Na całe szczęście opiekunka Gryffindoru zdecydowała nie iść za resztą swoich współpracowników i interweniowała natychmiast, doskonale wiedząc, gdzie szukać źródła problemu. Następnie, kiedy wyjaśniła kilka niewiarygodnie istotnych kwestii, posłała jakiegoś ucznia Slytherinu z drugiej klasy, by ten przekazał Cassandrze wiadomość, iż profesor McGonagall oczekuje jej w gabinecie dyrektora.

   – Wzywała mnie pani? – spytała Cassandra, pojawiając się na szczycie schodów, ukrytych za chimerą.

   – Tak, tak, usiądź, proszę.

   – Co ci się dzieje, Cassandro?

   – Mi? Nic, proszę pani.

   – Moja droga, jesteś jedną z najlepszych i najinteligentniejszych uczennic w szkole, zdolną nauczyć się wielu rzeczy poza jedną – kłamania. Nie umiesz tego robić, więc nawet nie próbuj. Przecież powiedziałyśmy sobie, że możemy obdarzyć się wzajemnym szacunkiem.

   – Tak... – Skinęła głową.

   – Więc?

   – Chodzi o to samo co zawsze – odparła smutnym głosem.

   – Wiem.

   Cassandra spojrzała na nią beznamiętnie.

   – Dla wszystkich jest to już takie oczywiste – mruknęła posępnie.

   – Cassandro, proszę, wysłuchaj mnie. 9 stycznia złożyłam wizytę Severusowi. Jak się później dowiedziałam, co ci naopowiadał, to miałam ochotę go udusić.

   – Czemu? Do miłości nie da się zmusić.

   – W tym przypadku nikogo nie trzeba zmuszać.

   – Gdyby... – zaczęła Cassandra, a w jej oczach nauczycielka transmutacji nie zobaczyła żadnych emocji.

   – Panno Jonkins – zaczęła ostro – kategorycznie zabraniam pani przerywania mi, dopóki nie dojdę do sedna sprawy. Staram się ci pomóc – dodała łagodnie.

   Cassandra skinęła głową, spuszczając wzrok.

   – Rozmawiałam z nim bardzo poważnie i mogę ci zaręczyć, że wszystko co mi powiedział było zupełnie szczere i wiarygodne, tak jak informacje uzyskane za pomocą veritaserum. Severus wbił sobie do pustego łba, że musi w jakiś sposób odpokutować śmierć wszystkich osob, ofiar ostatniej wojny, a już w szczególności jednej osoby.

   – Lily, prawda? – spytała Cassandra.

   – Tak – odparła Minerwa, podsuwając w stronę Cassandry talerzyk z czekoladowymi żabami, z którego po chwili zastanowienia uczennica się poczęstowała. – Odrzuca wizję swojego szczęścia, mimo że w głębi serca wie, że mógłby go dzięki tobie zaznać.

   – I naprawdę tylko o nią chodzi? – spytała Cassandra z niedowierzaniem, a chwilę później usłyszała odgłos przesuwających się schodów oraz otwieranych drzwi.

   – O nikim innym mi nie wiadomo – powiedziała Minerwa, patrząc w skupieniu na Ślizgonkę, która w porę zorientowała się o zamiarach nauczycielki. – Zapytam jeszcze profesora Flitwicka, ale magomedycyna nie jest popularnym kierunkiem, więc nie sądzę, by znalazł się ktoś jeszcze oprócz Hermiony.

   – Granger i magomedycyna? Merlinie, chroń nas – burknął Snape, podając Minerwie jakiś arkusz, by po chwili odwrócić się na pięcie i wymaszerować z gabinetu.

   Kobiety odczekały chwilę, a potem uśmiechnęły się rozbawione.

   – Genialna rozgrywka, pani profesor – przyznała Cassandra.

   – Dziękuję. Dobrze jest widzieć cię znów uśmiechniętą.

Dalej